Şeytanın bacağını kırmak

Biraz geç olacak fakat şeytanın bacağını bu sezon kırdık. Her sene aynı ızdırap dolu, yeter artık dedirten maçları izliyorduk. Manchester United, Tottenham Hotspur'a çok ters geliyor. 2-0 öne geçtiği maçta bile öyle ezilip, oradan fark yiyordu. Her golden sonra içimizde hiç umut oluşmazdı. Bu kadar geride kapanan takım görmedim dediğim çok maç yaşadık.

Bu sezonun ilk yarısında Old Trafford'da inanılmaz bir maç izlemiştik. Skor 3-2'ye geldiğinde bile çok geride kapanmamıştı. Orta sahada basmayı başarmışlardı ve yıllar sonra United'a karşı galibiyet göstermişlerdi. Bunda André Villas Boas'ın katkısı çok büyük, bunda hepimiz hem fikiriz.

Bu sene taktiksel olarak takımın tüm kimyasını değiştirmiş, Redknapp'ın aksine çok farklı bir taktik anlayışı ile sahaya çıkarıyor takımı. Sezonun ilk yarısında Sandro - Huddlestone ikilisi ile oynamak zorunda kalmıştı. Üretkenlikte baya kısır kalan ikili Modric'i fazlasıyla arattı. Neyse ki Scott Parker sakatlıktan döndü ve Dembele'nin de alışmasıyla orta saha toparlandı.

Her neyse, geçen hafta White Lane'de maçın sonuna kadar 1-0 mağlup oynadılar. Açıkçası ben Coys'un çok fazla son dakkalarda yüzünün güldüğünü pek hatırlamıyorum. Hele ki böyle maçlarda, hele ki bu sezon Everton ile oynanan maçtan sonra... Dempsey'in golü belki de taraftarında bir çok şeye inanmasını sağladı. Bu sezon, sonunda oldu dedirtti.